spektakle
"Instynkt" 2020
Każdy z nas codziennie i bezustannie poszukuje w życiu piękna:
w sztuce, relacjach, miłości. Pokładamy nadzieję w nowych zdarzeniach, ludziach i emocjach. Nawiązując relacje, otwieramy się na innych, zapraszamy ich do naszego świata. Bywa, że stajemy się wtedy bezbronni. Czasem przeżywamy rozczarowania, cierpimy i w konsekwencji tracimy wiarę w to, że piękno w ogóle istnieje. Czy to oznacza, że nie słyszymy swojego wewnętrznego głosu, który nas ostrzega, czy też celowo go ignorujemy? A może to instynkt nas zawodzi? Jaką cenę za to płacimy? Najważniejsze, żeby wiedzieć czy było warto.
„Need me” 2014
Dwa pierwiastki uwięzione w jednym ciele. Rywalizacja i adoracja. Pokaz siły przenikający się z dążeniem do wspólnego celu.
Czy możemy istnieć bez naszego "Ego"? Jak bardzo pomaga nam ono utrzymać wrażenie trwałości i integralności własnej tożsamości? Jak silnie jesteśmy z nim związani, czy potrafimy je modyfikować i współpracować z nim?
„Volta” 2013
Jednym z założeń spektaklu „Volta” jest pokazanie przemian, które zachodzą w jednostce podczas konfrontacji z grupą. Lęk przed alienacją oraz strach przed wejściem w bliską relację to dwa bieguny postaw, między którymi oscylują bohaterowie przedstawienia. „Volta” poddaje analizie mechanizmy kierujące ludźmi podczas podejmowania kluczowych decyzji, które w sposób nieodwracalny wpływają na ich dalsze losy i miejsce w społeczeństwie.
Muzykę do spektaklu skomponował Iwo Borkowicz. Sztuka ta powstała w ramach programu "Agon. Program zamówień kompozytorsko-choreograficznych" ogłoszonego przez Instytut Muzyki i Tańca.
„Trzy siostry – wyobrażenie” 2008
Atmosferę spektaklu buduje poczucie bezczasu, zawieszenia, inercji.
Jego bohaterowie, wywiedzeni z dramatu Czechowa dokonują czynów pozornych, uwikłani w zależności emocjonalne, zniewoleni konwenansem, zbuntowani i pogodzeni zarazem, zastygają jak woskowe figury w jedynej znanej im rzeczywistości.
Autor spektaklu inspirując się „Trzema siostrami” zastrzega, iż nie dokonuje przekładu dramatu na język ruchu, interesuje go warstwa psychologiczna i tej, w relacji z tancerzami, poświęca najwięcej uwagi.
„Chopin – fresh fruits” 2009
Inspiracją był album Shoichi Aoki, japońskiego fotografa specjalizującego się w dokumentowaniu mody ulicznej wielu metropolii świata. “fresh fruits” jest albumem o młodzieży tokijskiej w dzielnicy Harajuku.
„Scan” 2006
Spektakl dotyka najbardziej podstawowych relacji w życiu człowieka. Oglądamy dwie kobiety i mężczyznę, ich relacje zdominowane przez miłość i pożądanie, wzajemną zależność i emocjonalne uwikłanie. Ale wszystkie typowe cechy tego „trójkąta” prowadzą nas do finału tyle zaskakującego, co przewrotnego.
o mnie
Jestem absolwentem Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu i pedagogiki baletu na Wydziale Edukacji Artystycznej Akademii Muzycznej w Warszawie. Byłem solistą baletu Teatru Wielkiego w Poznaniu oraz Teatru DNA przy Operze Szczecińskiej.
W roku 2001 związałem się z Polskim Teatrem Tańca, gdzie byłem I solistą. Tańczyłem w całym repertuarze Polskiego Teatru Tańca, m.in. w choreografiach Ewy Wycichowskiej, Ohada Naharina, Yossi Berga, Jacka Przybyłowicza, Istvana Yuhos-Putto, Thierry Vergera, Nadara Rosano i Jo Strømgrena.
Współpracuję jako pedagog i choreograf z Ogólnokształcącą Szkołą Baletową w Poznaniu.
Otrzymałem dwukrotnie (2003 i 2005) główną nagrodę za najlepszą choreografię współczesną na Ogólnopolskim Konkursie Tańca im. W. Wiesiołłowskiego w Gdańsku oraz nagrodę za najciekawszą choreografię na II Ogólnopolskim Konkursie Baletu Najmłodszych Tancerzy (2006).
Jestem laureatem Nagrody dla Młodych Twórców Miasta Poznania (2004) i Medalu Młodej Sztuki (2009).
Zrealizowałem wiele spektakli dla Atelier Polskiego Teatru Tańca: m.in. „JA-JO” (2002), „...szparagijem” (2002), „Wchodzę” (2004), „Scan” (2006), „Trzy siostry – Wyobrażenie” (2009), "Need Me" (2014) i Polskiego Teatru Tańca: „Chopin – Fresh Fruits” (2010), „Spotkania w dwóch niespełnionych Aktach” (Teatr Wielki w Łodzi we współpracy z Polskim Teatrem Tańca – 2011). CK Zamek „Arbro Cosmica” (2014), Festiwal Ale Kino! „Basia?”(2002).
